ZE BROJNĄ POMOCĄ WIĘŹNIOM GESTAPO, SS I NKWD.
W czasie II wojny światowej żołnierze polskiego podziemia ponad dwieście razy zbrojnie odbijali uwięzionych. Były to akcje nadzwyczaj trudne, porównywalne jedynie z atakami na silnie umocnione posterunki lub walką w okrążeniu. Wymagały szczegółowego rozpoznania, twórczego planowania oraz bystrości umysłu i odwagi tych, którzy szli z pistoletami na więzienne mury...
Znany historyk i pisarz Stanisław M. Jankowski opisuje w tej książce kilka z nich. Rekonstruuje nie odnotowane w podręcznikach, nawet akademickich, powstanie czortkowskie 1940 r. Prowadzi czytelnika szlakiem \"odbijanek\" na Wileńszczyźnie. Odkrywa kulisy nie zrealizowanego w 1944 r. śmiałego planu zdobycia więzienia Montelupich w Krakowie, a także jedynego w dziejach szturmu na obóz koncentracyjny - w Holýšovie - z którego \"wyklęta\" Brygada Świętokrzyska NSZ uwolniła kilkaset więźniarek...
Stanisław Maria Jankowski- absolwent historii Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1965 r. debiutował jako publicysta. Autor kilku tysięcy publikacji w prasie krajowej i zagranicznej, także polonijnej, pisywał też słuchowiska dla Teatru Polskiego Radia i scenariusze filmów dokumentalnych. Twórca wystaw historyczno-dokumentalnych, eksponowanych m.in. w Nowym Jorku, Londynie, Budapeszcie, Paryżu, Bostonie...
Spod jego pióra wyszło dwadzieścia książek poświęconych Armii Krajowej i zbrodni katyńskiej. Wieloletni redaktor \"Biuletynu Katyńskiego\", konsultant historyczny filmu \"Katyń\" Andrzeja Wajdy. Autor książki \"Karski. Raporty tajnego emisariusza\" (REBIS 2009), współautor, z Jolantą Drużyńską, \"Wyklętych życiorysów\" (REBIS 2010) oraz \"Ucieczek specjalnego znaczenia\" (REBIS 2011). W 2012 r. opublikował \"Dziewczęta w maciejówkach\" (TRIO 2012). Jego reportaże, słuchowiska i książki wielokrotnie nagradzano. Za upowszechnianie prawdy o zbrodni katyńskiej odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Oparta na dokumentach i relacjach świadków opowieść o wojennej działalności Jana Karskiego.
Bohater tej książki urodził się jako Jan Kozielewski, ale do historii przeszedł jako Karski. We wspomnieniach tych, którzy go znali, najczęściej był \"Witoldem\", choć miał dokumenty na nazwiska Kanicki, Kucharski, Piasecki i wiele innych. Wydostał się z sowieckiego obozu dla jeńców i z niemieckiego pociągu jadącego również do obozu, uciekł gestapowcom ze szpitala w Nowym Sączu. Ani razu nie wystrzelił do okupantów, ale był dla nich śmiertelnie niebezpieczny, bo przez granice kilkunastu krajów Europy przenosił zmikrofilmowane dokumenty zdradzające wiele ich tajemnic. Niektóre bezbłędnie odtwarzał z pamięci. Znał najważniejszych polityków i wielu wojskowych polskiego podziemia. Z informacjami o terrorze w okupowanym kraju, o zbrodniach na Żydach i zagrożeniu ze strony komunistycznego podziemia dotarł do polityków w Londynie i w Waszyngtonie; jego raporty czytał Winston Churchill, przyjął go prezydent Roosevelt. W 1944 roku opublikował w USA bijącą rekordy popularności na całym świecie książkę Story of a Secret State. Po wojnie Jan Karski został studentem, a później profesorem Georgetown University w Waszyngtonie. Wykładał w Pentagonie. Karski. Raporty tajnego emisariusza to niezwykła książka o niezwykłym człowieku. Po śmierci jej bohatera inny legendarny emisariusz, Jan Nowak-Jeziorański, stwierdził, że blizny na rękach \"Witolda\" po próbie samobójstwa, której dokonał, by chronić towarzyszy z podziemia, \"to najwyższe odznaczenie, jakie mógł otrzymać, wyższe chyba nawet od Orderu Orła Białego\".
Wydanie 2012r.
Oprawa twarda.
Strony 478.
Format 17,0x24,0cm.
To książka o dziewczętach, które od dziecka marzyły by walczyć o wolną Polskę, jak czynili to w powstaniach ich dziadowie i ojcowie. Młodych kobietach, które czekały na wielką wojnę, by służyć Ojczyźnie. Autor przedstawia niemal zupełnie nieznaną działalność kobiet w konspiracji przed I wojną światową i w czasie wojny w POW, ich uczestnictwo w obronie Lwowa w listopadzie 1918 r. oraz w wojnie polsko-bolszewickiej 1919 1920. Przypomina kobiety, które w roku 1905, a później latach 1914–1920, brały udział w walce o niepodległość m.in. w konspiracyjnych organizacjach strzeleckich, w Polskiej Organizacji Wojskowej, w szeregach Ochotniczej Legii Kobiet, w wojnie polsko -sowieckiej w 1920 r. Walczyły też i traciły życie w obronie Lwowa, Wilna, Płocka, Przemyśla. To książka o kobietach, które kapelusze zamieniły na „maciejówki”, a suknie na żołnierskie mundury. Można je było spotkać wszędzie: dostarczały broń, były szpiegami i wywiadowczyniami. Były w szeregach kawalerii, artylerii, służbie sanitarnej, intendenturze, wykonywały trudne bojowe zadania. Wiele z nich ukrywało się w legionowych mundurach pod pseudonimami lub „lewymi” nazwiskami: „Kazik Żuchowicz” (Wanda Gertz), „Leszek Pomianowski”(Zofia Plewińska), „Stanisław Kepisz”(Eliza Ludwika Daszkiewiczówna), „Zygmunt Tarło”(Zofia z Trzcińskich Kamińska), „Alfred Wołoszański”(Maria Wołoszyńska) i innymi. Wśród zaangażowanych w pomoc legionistom można było spotkać niewiasty wysoko postawione w hierarchii społecznej, jak hrabianka Pelagia Skarbkówna czy hrabina Teodozja Dzieduszycka. Autorowi udało się poznać i przedstawić w książce losy wybranych Legionistek, dotrzeć do rodzinnych dokumentów, wspomnień, fotografii i archiwów. To czego dokonał jest bardzo ważne, bo badania ich dziejów utrudnia brak dokumentów i … to co działo się potem – druga wojna światowa, konspiracja, Powstanie Warszawskie, a po 1945 roku PRL-owski nakaz milczenia o tamtych czasach. Dlatego warto te historie przypominać, by czerpać z takich lektur wzorce.
