Wydanie 2012r.
Oprawa broszurowa.
Strony 320.
Format 16,5x23,5cm.
Zbigniew Cybulski nie zagrał Maćka Chełmickiego. Ten świetny aktor ciągle czeka na właściwą rolę...
Powstała w 1951 roku filmowa adaptacja Popiołu i diamentu nie dość zadowala socrealistyczną krytykę, ale jednak spełnia oczekiwania peerelowskich władz. Jak pisze prasa, za dużo w grze Aleksandry Śląskiej (kreującej postać Krystyny) „zbędnego liryzmu, a za mało powagi świadomej swych celów, przyszłej - liczymy na to - towarzyszki”. W postać Chełmickiego wciela się udanie Tadeusz Janczar, reżyseruje - Antoni Bohdziewicz...
Książka nie tylko bada niezwykłe losy trzynastu niezrealizowanych projektów filmowych, stara się także zrekonstruować kinowe dzieła. Styl Tadeusza Lubelskiego przeobraża się, by odzwierciedlić głos krytyka, który mógłby opublikować recenzję konkretnego filmu.
Który z filmów Andrzeja Wajdy okazałby się najważniejszy w jego dorobku: Jesteśmy sami na świecie? Przedwiośnie? A może Powołanie?
Czy film Stanisława Barei o Agencie 005 w Warszawie byłby pierwszym szydzącym z PRL-u dziełem tego reżysera?
Czy polsko-francuski film Wojciecha Hasa Osioł grający na lirze podbiłby Europę?
Historia niebyła kina PRL to wspaniały wykład o skomplikowanej polskiej historii, kulturze PRL-u i niezrealizowanych twórczych planach największych polskich reżyserów.
Niniejszy tom jest kolejnym ogniwem serii międzywydawniczej Literatura na ekranie, poświęconej adaptacjom różnych literatur narodowych. Zgodnie z zasadami serii każdy autor analizuje adaptację, lub kilka jego adaptacji, jednego utworu literackiego wybranego z danej literatury narodowej, przy czym punktem wyjścia jest zawsze utwór literacki, a analizowany film zostaje z nim skonfrontowany. Po książkach dotyczących literatur: hiszpańskiej, angielskiej, amerykańskiej, japońskiej, włoskiej i czeskiej jako siódmy przedstawiamy tom poświęcony adaptacjom filmowym literatury polskiej.
Monumentalne opracowanie ponad stuletnich dziejów polskiej kinematografii. Opatrzona licznymi zdjęciami książka to efekt wielu lat pracy wybitnego filmoznawcy - Tadeusza Lubelskiego.
Zachowując układ chronologiczny, autor pokazuje polskie kino w jego różnorodnych stylach, etapach, odmianach gatunkowych. Swoją prezentację rozpoczyna od pierwszych seansów filmowych na ziemiach polskich, zorganizowanych w 1896 roku, a kończy na filmach najnowszych, zrealizowanych w 2007 roku. Z właściwą sobie rzetelnością autor omawia początki kina na ziemiach polskich, dziesięciolecie polskiego kina niemego oraz klasyczne polskie filmy z lat trzydziestych. Przedstawia postawy i działalność filmowców polskich w czasie II wojny światowej oraz w czasach socrealizmu. Obszerne rozdziały poświęca epoce Szkoły Polskiej, kinie Młodej Kultury oraz epoce Moralnego Niepokoju. Pokazuje reakcję filmowców na stan wojenny oraz nowe zjawiska w sztuce okresu transformacji ustrojowej.
Dla każdego z jedenastu rozdziałów autor spróbował znaleźć pewną zasadę porządkującą, której źródło mieści się w jakimś kolejnym fragmencie dziejów kultury narodowej. W ten sposób cała, licząca sto kilkanaście lat, historia kina polskiego została tu opisana jako cząstka kultury narodowej Polaków.
